- seventeen -

                Gdy reprezentacja toczyła bój z Irańczykami, ja pisałam próbną maturę z języka. I tak, trochę nie mogłam się skupić. Po prostu żałowałam, że nie mogłam mieć normalnych zajęć, które bym sobie odpuściła i została w domu, by ich dopingować.

                Całe napięcie prysło wraz z ogłoszeniem jednego z kolegów, że przegraliśmy z Iranem 2:3. Jęknęłam cicho  pod nosem. Na szczęście nauczyciele pilnujący nie robili afery, choć musieli się domyślać o korzystaniu z telefonu. Nie dowierzałam, ale nikt by w takiej sprawie nie kłamał.

Zmartwiłam się strasznie tą sytuacją. Na szczęście zdołałam wydukać na kartce parę słów od siebie. Potem myślami złączyłam się z siatkarzami. Dalej wierzyłam w tą ekipę i jedna porażka ie mogła tego zmienić. Zapewne bili się z różnymi myślami, ale pokładałam nadzieję w zdrowym rozsądku sztabu i ich.

Wszystko wyjaśniło się kolejnego dnia. Obawiałam się meczu z gospodarzami, ale siatkarze zachowali spokojne głowy i wygrali go 3:1. Pod górkę mieli Serbowie. Niczym nie przypominali Mistrzów Europy sprzed kilku miesięcy. Wygrali 5-setowy pojedynek z Japonią, by następny z Kubą przegrać do 1.

Aleksowi przemawiałam do rozumu, jak mogłam, ale przecież ja jedna nic nie zmienię od razu. Awans na Igrzyska uciekał im coraz bardziej. Turnieje kwalifikacyjne dawały jeszcze szansę, ale były dodatkowym wysiłkiem w napiętym sezonie. Z jednej strony trzymałam kciuki za Polskę i radowało mi się serce na widok gry rodaków, a z drugiej… Nie chciałam oglądać smutnej miny Aleksa po przegranych. I tego głosu…

Dotąd grali w tych samych miastach  co Polacy, ale potem Serbowie pojechali do Hammamatsu, a my do Fukuoki. Z tymi nazwami to małe ćwiczenie na dykcję. Tym razem kolejny trzymeczowy cykl składał się ze spotkań z Chinami, USA i Egiptem. Niby nie najtrudniejszy, ale w tym turnieju nie takie rzeczy się działy. Uwidaczniały się wszystkie słabości każdej drużyny, obnażając ewentualne słabe przygotowanie. A biało-czerwoni co? Zgarnęli 9 punktów i ruszyli dalej. Nie posiadałam się z radości. Z tak licznymi zdobyczami punktowymi dotarliśmy do prawdziwej śmietanki turnieju. W Tokio bowiem czekali na nas Włosi, Brazylijczycy i Rosjanie.

Tego zestawu uraczyła wcześniej drużyna bałkańska. Niestety przegrali z Włochami i Rosją, ale… Właśnie. Przeciwko Brazylii obudził się w nich duch zwycięstwa. Wywalczyli dzielnie 3 punkty. Może  i wszyscy przekreślili ich w kolejce po podium, ale oni nie zamierzali się poddawać i dać ogrywać. Nawet jeśli turniej im nie wyszedł, chcieli skończyć na najwyższym możliwym miejscu.

- Przecież pojedziecie na te Igrzyska, Aleks. Jak nie z PŚ to z innego turnieju – tłumaczyłam mu.

- Łatwo ci mówić – mruknął.

- Och, skoro doszliśmy do momentu, w którym uznajesz, że się nie znam, to chyba mogę skończyć tą rozmowę.

- Mely, to nie tak!

- A jak? Niepotrzebnie tracisz czas na rozmowy ze mną – odparłam chłodno.

- Ja tego tak nie widzę. Przecież obje je lubimy – brunet próbował mnie przekonać.

- Lubiłam. Nie lubię być tak traktowana, jakbym nic nie znaczyła i nic nie zrobiła – otwarcie wyraziłam swoje myśli.

- Doskonale wiesz, że tak nie jest.

- Skąd mam wiedzieć? Nie jestem jasnowidzką, a ty wygadujesz różne rzeczy – lekko podniosłam głos.

Byłam naprawdę zdenerwowana, zasmucona i zrozpaczona na raz. Zabolały mnie, niby nic nie znaczące, słowa. Ściskało mnie wewnątrz klatki piersiowej, jak w okolicznościach każdego większego smutku w moim życiu. Czułam zbierające się w kącikach oczu łzy.

- Nie denerwuj się, proszę. Nie chciałem cię urazić – powiedział cicho.

- Trudno. Mogę się już nie wypowiadać na ten temat. Zadzwoń, jak będziesz potrzebował porady odnośnie Bełchatowa. Powodzenia – wysiliłam się na obojętny ton i zakończyłam rozmowę.

_ _ _

Zdecydowanie lepsze nastroje zapanowały w kadrze po pokonaniu kanarkowej ekipy. W końcu wiele drużyn poległo w starciu z nimi, a oni dali radę ugrać trzy punkty. Wszystko byłoby super, gdyby nie zasępiona mina Aleksandara.

- Co jest młody? Ty sobie pograłeś, my wygraliśmy – zagaił Milkovic.

- Co ty, nie narzekam na to – uśmiechnął się nikle brunet.

- Ja myślę. Musisz się szykować na przejęcie roli – starszy atakujący mrugnął znacząco.

- Ivan… Ja chyba się jeszcze nie nadaję – mruknął.

- Nie gadaj bzdur. Każdy jest do zastąpienia. To dowiem się, o co chodzi ponuraku?

- A tam, sam muszę to rozwiązać – Atanasijevic próbował wybrnąć z tematu.

- Dziewczyna, tak? – odgadł szybko srebrnowłosy.

- Znaczy nie moja… Cudza też nie. Ta z Polski – plątał się w zeznaniach.

- Coś kojarzę. I co z nią nie tak?

- Uraziłem ją niechcący, a ona uznała, że jej nie doceniam i w ogóle kompletna kicha wyszła.

- Nigdy bym nie pomyślał, że będziemy rozmawiać o takich rzeczach – zaśmiał się Ivan. – Kobiety różnią się od siebie i nie sprzedam ci jakiegoś gotowego przepisu.

- Wiem. Wcale tego nie oczekiwałem. Ona tak szybko wszystko bierze do siebie, a ja muszę walczyć ze stereotypem faceta świni – odparł brunet, załamując ręce.

- A tak w ogóle, to kim dla ciebie jest? – zapytał kapitan.

- Nie widzieliśmy się ani razu, bo się bała. Przy jedynej okazji uciekła, więc sam nie wiem. Mogłaby stać się kimś ważnym, tak sądzę.

- To już twoja decyzja. Życzę powodzenia – poklepał młodego kolegę po ramieniu na odchodne.

_ _ _

Tamtego wieczora nie potrafiła wytrzymać od nadmiaru emocji. Pół nocy przepłakała, wciskając twarz w poduszkę. W końcu przewróciła ją na drugą stronę, by nie leżeć na mokrej poszewce. Może i nie miała powodu, może wybuchła niepotrzebnie. Stało się. Nie potrafiła trzymać uczuć na wodzy, a Aleksandar był osobą, od której takie słowa zabolały najbardziej. Tak się starała, walczyła sama z sobą. Ze złości zmasakrowała pustą butelkę po wodzie.

Poranek wcale nie okazał się łatwiejszy. Kolejny dzień na zmianę miejscowości dla siatkarzy przysłużył się jej stanowi. Gdyby miała w tym stanie oglądać pojedynek, niewiele by z niego wiedziała.

Niechętnie założyła plecak na plecy i ruszyła z domu. Nawet nie siliła się na spojrzenie w lustro i doprowadzenie się do porządku. Wcześniej umyła twarz, zęby i to by było na tyle. Najwyżej będzie odstraszać od siebie ludzi, a to akurat na rękę.

Wszystkie nadzieje na samotność prysły dla Melanii wraz z przekroczeniem progu szkoły. W drzwiach wejściowych trafiła na Joannę, która wybałuszyła oczy na widok szatynki.

- Co ci się stało?

- Nic – mruknęła dziewczyna, powoli szurając nogami.

- Proszę się, teraz ty mnie nie olewaj.

- Znowu kicha z Aleksem – rzuciła krótko Ziemborowska.

- Nie smuć się, damy radę.

Brunetka przytuliła mocno przyjaciółkę, a ta lekko odwzajemniła uścisk. Widać potrzebowała odrobiny czułości i pocieszenia.

- Dziękuję.

- Nie masz za co, musimy potem pogadać i to wyjaśnimy. Jeśli będziesz chciała, napiszemy do Bartosza – proponowała Asia.

- Bez przesady. To nie warte takiego zachodu. Szkoda truć mu głowę – odparła Melania.

- A tam. Chętnie by pomógł. Przecież cię lubi.

- Jak ty go dobrze znasz, hmm? – zmierzyła towarzyszkę uważnym spojrzeniem.

- Przecież to było widać. Poza tym, zawsze o ciebie pyta – dodała Stałecka.

- Zawsze?

- Jak się zdarzy, że piszemy do siebie – mruknęła pod nosem.

- Rozumiem – wyszczerzyła się niebieskooka. – Często wam się zdarza?

- Bez przesady. Szkoda pieniędzy – Aśka wytknęła język.

- Aha, aha. Nadrobicie w kraju albo w Internecie.

- Czy my nie miałyśmy rozmawiać o tobie?

- Oj tam, szczegół.

Dzwonek rozbrzmiewający w całej szkole rozegnał tłum uczniów do klas. W tym i dziewczyny, wbiegające po schodach na piętro.

_ _ _

Szatyn ciężko oddychał, podpierając ręce na kolanach. Wieczorny trening miał utrzymać ich formę, sprawność i kondycję. Jak nigdy marzył o wakacjach pod palmą, jednak za bardzo kochał wysiłek i sport.

„Kryzys u naszych dzióbków. Co u ciebie?”

Dzięki kontaktowi z Joasią poczuł się młodszy, jakiś taki pełniejszy energii i życia. Wyrwała go ze zgrzybiałego samopoczucia. Nie martwił się już o wszystko na zapas. Chłopak w kwiecie wieku. Cały świat stał otworem i na pewno się wszystko jakoś ułoży.

„Co u nich? Ja będę odpoczywał i szykował siły na najważniejsze mecze”

„Pokłócili się. Mamy zakaz interweniowania xD A to leż na dupie i śpij ;)”

„Może jak się zejdą, to lepiej im pójdzie? ;) No leżę, może mi nie zbrzydnie :P”

„Wtedy to dopiero się zacznie :D A to ma co brzydnąć w ogóle?”

„Zobaczymy :)  Łooo! Ta zniewaga krwi wymaga!”

„Już się tak, Kurek, nie bulwersuj, bo ci zmarszczki się nowe zrobią :D”

„Ja nie mam żadnych zmarszczek! Jak wrócę do Bełchatowa to fundujesz mi obiad :P”

„Chyba ty mi, jeśli już ;)”

„Ooo, czyli zgadzasz się na spotkanie? :D Super, jesteśmy umówieni”

„Szybka piłka?”

„Lubię szybkie ;)”

„Hahaha chyba łatwe”

„Mówimy o piłkach, oczywiście?”

„Taaak ;)”

Puknął się w czoło, gdy od dłuższej chwili cieszył się do telefonu, jakby był niespełna umysłu. Wyczuwał te wszystkie podteksty, żarciki, aluzje. Podobało mu się to. W końcu koleżanka kolegi koleżanki też może okazać się kimś sympatycznym, a nie podrzucaną pod nos dziewczyną z musu.

- Piter?

- Co? – mruknął blondyn spod kołdry.

- A ja się łapię jeszcze na liceum? – spytał przyjmujący.

- Co? Ty? Stary baran? Przecież skończyłeś już jakieś, no nie?

- Nie w tym sensie. Dziewczyny z liceum – przewrócił oczami.

- Aaa. Proszę cię, dziewczynki z podstawówki chcą, żebyś został ich mężem – zaśmiał się Nowakowski. – Więc liceum to już starszy przedział.

- Hahaha bardzo śmieszne, naprawdę. Żeby na ciebie się nie przerzuciły – burknął szatyn.

- Ja tam ci doradzam najlepiej jakąś pełnoletnią i tyle, żeby cię za kratki nie wsadzili – żartował dalej środkowy.

- Też mi Cichy Pit, phi!

_ _ _

Nowa melancholijna lista piosenek zgrana na odtwarzacz MP3. Wprost idealna do mojego nastroju w ostatnim czasie. Przy niej postanowiłam biegać. Dopóki chodników nie skuł lód, chciałam korzystać i katować siebie znienawidzonym zajęciem.

Na zewnątrz dopiero zaczynało zmierzchać. O tej godzinie mogłam biec prawie na pamięć. Przymknęłam powieki, by rozbudzić wyobraźnię samymi dźwiękami muzyki. Nie myślałam o spoconym ciele i zmęczonych mięśniach, tylko odpływałam z kolejnymi nutami. Odważyłam się nawet nucić pod nosem, biegnąc ścieżką oświetloną przez latarnię, która dobijała się przez przymknięte powieki.

Wszystko byłoby do końca ładnie i pięknie, gdybym nie wpadła na coś twardego, a raczej to coś na mnie i nie upadła boleśnie na ziemię. Słuchawki wyleciały z moich uszu. Słyszałam kilka zmartwionych głosów.

______________________________________________

Jak coś dodać, to z przytupem :D Dobra, ja się jaram akcją, a wy pewnie chcecie mnie zabić lub uszkodzić. Przepraszam :(

Tak to wymyśliłam dawno temu, a że pomysł nie był najgłupszy, to realizuję ;)

Teraz ogólne słowo na niedzielę. Zastanawiałam się dużo razy, czy to pisać, ale jednak mam prawo.

Rzadko dodaję, fakt. Jednak powinnyście wiedzieć, że to nie jest brak szacunku dla czytelników, no way. Bardzo mnie podbudowuje wasza obecność. Jednak poza blogiem istnieje realny świat, w którym nie zawsze rzeczy dzieją się po naszej myśli.

W moim przypadku zdarzyły się straszne rzeczy, których nikomu nie życzę. Gdy rozpada się rodzina, ostatnią rzeczą, o jakiej się myśli, to własna twórczość. Jeśli nawet już sobie przypomniałam, to czułam, że nie wyduszę z siebie więcej żadnego słowa, że będę musiała to skończyć.

Gdyby nie wsparcie moich cudownych dziewczyn, nie byłoby mnie tu. Zwątpiłam w sens moich historii, ale jednak serce upomniało się o to, co kocha.

Nikogo nie zmuszam do czytania moich opowiadań, ani do codziennego zaglądania. Gdy coś dodaję, powiadamiam zainteresowanych. Od czegoś też jest lista czytelnicza na bloggerze. Jeśli coś wam nie odpowiada, to zawsze można opuścić stronę.

Każdy zainteresowany ma wstęp do świata moich opowiadań :) Szanujcie cudze emocje.