- twenty six -

Aleksandar uznał, iż kupi jakiś podarunek Mely podczas pobytu w domu rodzinnym. Naprawdę musiał wysilić umysł nad czymś oryginalnym. Kusiło go, żeby po raz ostatni spotkać się jeszcze z dziewczyną, ale nie chciał jej fatygować dla spełnienia swoich zachcianek.

Pogoda nie była najlepsza, ale to nie przeszkadzało atakującemu podczas ostatniej nocy w Polsce. Wstał zrelaksowany z zamiarem opróżnienia lodówki. Stracił cały luz, gdy rozdzwonił się jego telefon, a on zdał sobie sprawę, która jest godzina.

- Stary, gdzie ty jesteś? Czekam w kolejce na odprawę!

- Eee… Zaspałem? – brunet podrapał się po głowie.

- Atanasijević! Czyś ty oszalał? Jak ty chcesz się teraz dostać do domu mądralo? – Cupko nie krył zdenerwowania.

- Jestem w proszku, więc raczej nie zdążę na nasz lot. Spróbuję dolecieć czymś późniejszym – odparł niemrawo.

- Uważaj, bo znajdziesz miejsce – prychnął Konstantin. – Zaraz do ciebie jadę.

- Stój! Nic się nie stało. Wsiadaj do samolotu i mną się nie martw. Przepraszam, że zawaliłem.

- Co ty. Tylko sobie narobiłeś kłopotu. Mam nadzieję, że zobaczymy się w Serbii! Pa!

Aleksandar usiadł w fotelu i złapał głowę w dłonie. Nie tak miał wyglądać ten dzień. Ja mógł zaspać? Największa głupota w jego wykonaniu. Nie załamywał się długo, przecież liczyła się każda chwila. Chyba wiele osób myślało tak jak chłopak, bo korek na drodze zdawał się ciągnąć w nieskończoność.

Wściekał się sam na siebie, bo nienawidził takich sytuacji. Tylko urokiem osobistym coś zdziała w katastrofalnym położeniu. Płaszczył się przed okienkiem kasy biletowej, czarował, brał na litość, ale niestety to działało tylko na ludzi, a nie na pogodę. Został uprzejmie poinformowany o odwołaniu lotów i poproszony o cierpliwe czekanie na kolejne informacje.

„Najwyraźniej jakaś siła wyższa nie pozwala mi wrócić do domu. Dasz wiarę, że akurat teraz odwołali wszystkie loty? Sterczę jak ten kołek i czekam na zbawienie, z nadzieją, że może jednak puszczą jeden samolot, ale chyba nic z tego :(„

„Atan, coś ty zrobił? Nie miałeś już dawno być w samolocie? Co się stało?”

„Zaspałem. Potem na wylotówce był straszny korek... a teraz pani w okienku twierdzi, że z powodu pogarszających się warunków wszystkie loty są odwołane. Więc chyba jednak czekają mnie święta na lotnisku.”

„Biedaku :* Poczekaj na jakieś pewne informacje i nie ruszaj się stamtąd!”

_ _ _

Nie zawahała się ani sekundy. Wiedziała, że ta myśl to najlepsze rozwiązanie. Czym prędzej pognała do salonu.

- Chcecie zapełnić puste miejsce przy stole?

- Kogo tym razem przygarniasz? - ojciec spojrzał na nią znad gazety zaciekawiony.

- Aleks utknął na lotnisku. Przecież nie mogę go tak zostawić - oznajmiła z błagalnym spojrzeniem.

- Aleks - zmarszczył brwi, zastanawiając się nad czymś.

- Aleks? - z kuchni wyjrzała głowa mamy.

- Atanasijević, no. Sam mnie w to, tato, wkopałeś.

- Sądziłem, że tylko oprowadzasz go po mieście - złożył gazetę, po czym spojrzał na córkę, czekając na wyjaśnienia.

- Chłopak? - upewniła się pani Ziemborowska. - W naszym domu? Kochanie, to cudownie!

- Przypominam, że jak odwiózł mnie po meczu to zrobiłaś straszną drakę. - spojrzała wymownie na matkę.

- Wiesz, jak to jest po ciemku - starała się wytłumaczyć. - A on przecież taki wielki.. Wyglądał podejrzanie po prostu.

- Jasssne. Czyli go przygarniemy?

- Pytanie! - zawołała kobieta.

- Skoro jestem przegłosowany - wzruszył ramionami tata Mely. - Cieszę się, że w końcu poznam tego chłopaka, którego tak wszyscy zachwalają.

- Mecze powinny ci wystarczyć - mruknęła dziewczyna. - Dostanę kluczyki? Bo on tam biedak czeka.

- Chyba nie zamierzasz prowadzić w takich warunkach? - zawołał mężczyzna, po czym wstał z fotela i ruszył w stronę wieszaka z kurtkami.

- Dziękuję. - Ucałowała przy wyjściu policzek ojca.

- Jasna sprawa. Poza tym, Piechocki by cię zamordował, gdyby coś się stało jego asowi.

- Mnie? Biedną niewinną dziewczynę?

- Cóż, sądzę, iż przy panu Atanasijeviciu nabrałaś nieco charakteru - stwierdził, czekając na córkę przy drzwiach.

- Tato, co ty sugerujesz? - zdenerwowała się.

- Tylko tyle, że stałaś się bardziej śmiała, nie denerwuj się, kochanie - starał się ją uspokoić. - Ale to dobrze.

- Nie chcę, żeby spędzał Boże Narodzenie sam albo z prezesem, nawet jeśli ma inną religię.

- Rozumiem i aprobuję Twoją decyzję, nie mam nic przeciwko - na chwilę skupił się na drodze, by włączyć się do ruchu. - Bardzo lubisz tego chłopaka, prawda?

- Jego nie da się nie lubić - uśmiechnęła się sama do siebie.

- Rozumiem - tata pokiwał głową z lekkim uśmiechem.

- Myślisz, że mama go nie zamęczy?

- Jeśli dobrze to rozegramy, nie będzie mieć do niego zbyt wiele dostępu.

_ _ _

Wpadła na halę odlotów, rozglądając się za burzą ciemnych loków. Miała nadzieję, że siatkarz nigdzie nie odjechał. Dostrzegła go siedzącego na ławce, wpatrującego się ze zrezygnowaniem w tablicę odlotów. Ostrożnie podeszła do niego od tyłu i zakryła swoimi dłońmi oczy chłopaka. Nie pozwoliła mu wstać.

- Hey, what's going on? - zawołał zaskoczony, próbując się odwrócić.

- Zgadnij - mruknęła cicho. Tyle wystarczyło, by się wyswobodził i z niedowierzaniem wpatrywał w Polkę.

- Mely?!

- Niespoodzianka..? - uśmiechnęła się niepewnie, na co siatkarz objął ją mocno.

- Ale skąd ty się tu wzięłaś?

- Z nieba - zażartowała.

- Kręcimy nową reklamę Axe? - rozejrzał się dookoła, jakby czegoś szukając.

- Że niby porzuciłam dla ciebie skrzydła? - żachnęła się.

- Dobrze, że aureola jeszcze jest na miejscu - uśmiechnął się, zakładając jej kosmyk włosów za ucho. - No dobra, więc chcesz dotrzymać mi towarzystwa, zanim nie przywrócą lotu?

- Twoje rogi też - lekko go dźgnęła. - Mam lepszą wiadomość. Zabieram cię do domu.

W tym samym momencie z głośników popłynęła informacja o ostatecznym anulowaniu wszystkich startów.

- Samolotem nigdzie nie polecę, jak widać - westchnął. - Zamierzasz odwieźć mnie do samego Belgradu?

- Ech ty mój mały rozumku - stłamsiła jego fryzurę. - Do mojego domu.

- Twojego - zmarszczył brwi. - Ale to znaczy, że mam spędzić z tobą święta?

- Tak, właśnie tak. I nie masz opcji odmowy. Mama już szykuje pewnie dwa razy większe zakupy.

- Z twoimi rodzicami - do Aleksa zdawało się nadal nie docierać, o czym tak właściwie rozmawiają. Nagle odetchnął głośniej. - Ale przecież to są święta, nie mogę ot tak wbić ci do domu.

- A myślisz, że ja mogłabym je spokojnie spędzić, wiedząc, że się poniewierasz po obcych?! - oburzyła się szatynka i poderwała na nogi.

- No ale przecież tam będą twoi rodzice! - zawołał, a Mely spojrzała na niego z politowaniem. - To znaczy... Ja nawet nie jestem twoim... My przecież nie... To nie mnie powinnaś przyprowadzić do domu!

- Nie traktuj tego jako deklaracji. Przecież wiem, że nie jesteśmy razem i oni też to wiedzą, bez obaw - wytłumaczyła spokojnie, jednak z jakimś smutkiem w głosie. - Nie zamierzam cię zmuszać. W końcu masz tu kumpli i na pewno cię przygarną. Myślałam... Chciałam... - poddała się i machnęła ręką. - Nieważne.

- Mel, poczekaj, przepraszam - chwycił ją za dłoń i obrócił w swoją stronę. - Nie tak miało to zabrzmieć. Jestem ci bardzo wdzięczny, że pozwalasz mi na spędzenie tych świąt ze swoją rodziną. Ja po prostu chciałbym, żeby... - zawahał się, nie wiedząc do końca, jak wyrazić to, co czuje.

- Nie ma za co, nie tłumacz się. Nie odjadę, dopóki nie zadzwonisz do Mariusza albo innego Winiara i nie załatwisz sobie towarzystwa na święta - odparła poważnie.

- Cóż - westchnął, po czym wyciągnął telefon i wystukał ciąg liczb. W tym czasie dziewczyna udawała, że bardzo interesują ją czubki jej butów. Nagle usłyszała dźwięk komórki. Spojrzała na wyświetlacz i uniosła brwi, wciskając zieloną słuchawkę.

- Halo?

- Cześć - rzekł Aleks nieco zachrypniętym głosem. - Nie masz przypadkiem wolnego miejsca przy stole?

- Taka tradycja, że zawsze mam - rzuciła, patrząc uważnie na siatkarza.

- Więc jest szansa, że przygarniesz mnie na ten zimowy, wigilijny wieczór? - uśmiechnął się niepewnie.

- Czekaj, tylko sprawdzę w kalendarzu, czy już kogoś nie zaprosiłam. - Zmrużyła oczy z grymasem złośliwości.

- Rozumiem, że jesteś rozchwytywana - pokiwał głową.

- Tak, upomina się o mnie piekarnik i zmywarka.

- Mogę pomóc w kuchni! - zaoferował się. - I posprzątać coś...

- A ja będę dzwonić po straż pożarną i pogotowie? - powątpiewała. -Tak na serio, to przyjechałam tu z tatą. Nie może czekać w nieskończoność. Podjąłeś decyzję?

- Tak. I to jest odpowiedź na każde pytanie.

- Jesteś pewien, że na każde? - dostrzegł błysk w jej oku.

- Myślimy o tym samym? - uniósł brew, robiąc krok w jej stronę.

Tak, kocham cię - przemknęło w natłoku myśli.

- Jestem coraz mniej o tym przekonana - mruknęła, gdy znalazł się przy niej i zaczął się pochylać.

- Bo prostu boisz się zadać to jakże krępujące pytanie - wyszeptał jej do ucha. - Ale pomogę ci: tak, Mely, zamierzam spać na kanapie.

Wypuściła głośno powietrze, a on zauważył jej rumieńce. Spodziewała usłyszeć się coś innego, ale może sama sobie to wmówiła? Chłopak bacznie obserwował jej twarz. Tak bardzo chciał mieć pewność, że zależy jej tak samo mocno.

- Idziemy? - chciała wybrnąć z krępującej sytuacji.

- Nie każmy twojemu tacie czekać - uśmiechnął się znowu, po czym chwycił uchwyt walizki.

- Dziwne, że jeszcze tu nie przyszedł z myślą, iż porwałeś mu jedyną córkę - rzuciła rozbawiona. Próbowała dojść do siebie, by uniknąć krępujących pytań od rodziciela. Dlaczego tak łatwo ulegała emocjom w towarzystwie Serba? Aż tak bardzo pragnęła powtórki z ich ostatniego spotkania?

- Trudno byłoby cię gdzieś wywieźć, skoro zamknęli lotnisko - zaśmiał się, obejmując ją ramieniem. Zdawał się nie zauważyć, że lekko drgnęła pod jego dotykiem. Po prostu chciał być jak najbliżej niej.

- Kto tam wie, co ci w głowie siedzi - westchnęła, widząc przyglądającego im się ojca.

- Od razu podejrzewasz mnie o jakieś straszne rzeczy - stwierdził jeszcze, zanim pan Ziemborowski wysiadł z samochodu, by się przywitać i otworzyć bagażnik.

- Nie mogła cię przekonać, co? - zagadnął mężczyzna.

- Po prostu nie chciałem robić problemu - uśmiechnął się niepewnie, podając mu dłoń, kiedy schował walizkę i zatrzasnął klapę.

- Żaden problem, raczej zaszczyt. A jak kobieta coś sobie postanowi, to nie ma zmiłuj. - Melania przewróciła na te słowa oczami i zajęła miejsce pasażera z przodu.

- Znam to bardzo dobrze, moja mama jest niesamowita - odparł, przywołując w głowie obraz rodzicielki. - Nie zamierzam oczywiście siedzieć bezczynnie, pomogę w przygotowaniach jak tylko potrafię.

- Bez obaw, znajdziemy dla ciebie zajęcie.

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

Oto mój chytry plan :D Ktoś się spodziewał?

Tym samym zaczynam mój maraton scen napisanych wspólnie z Anią, za co serdecznie ci dziękuję mój dobry duszku :* Będzie magicznie ;)