- three -

            Sierpień okazał się łaskawy dla opalających, ale ja nie miałam ochoty leżeć plackiem na słońcu. Umówiłam się z Aśką na rundkę rowerem po okolicy. Do bagażnika przymocowałam koszyk z prowiantem. Planowałyśmy mały przystanek przy lasku. Napisałam do brunetki krótkie „zaraz będę” i wyruszyłam. Oczywiście na Asię musiałam poczekać. Chociaż, nie wiem, co zajęło jej tyle czasu.

- No wybacz, ale gadałam z kumplem przez telefon -  tłumaczyła się

- Kumplem? – uniosłam brwi do góry.

- Może nam załatwić karnet na boskie miejsca w „Energii”.

- Już się tak nie ekscytuj – zaśmiałam się.

- Ileż razy można próbować się dostać po autograf do Kurka i wrócić z niczym? – mruknęła.

I tu ją boli. Chyba obie byłyśmy za miękkie, żeby przepchać się w tabunie fanek Bartka, ale obiecałam sobie, że kiedyś ten autograf dla niej zdobędę. Nie przeszkadzało nam, że obie miałyśmy tego samego ulubionego siatkarza. W przyjaźni można pogodzić wszystko. Byłyśmy tego żywym przykładem.

- A co tam u twojego taty? Spotkał kogoś ciekawego? – dopytywała.

W końcu każda nowina związana z siatkówką to dobra nowina.

- Jeszcze nie dzwonił. Może dlatego, że szybko wróci. Nie wiem, jak mu to rozplanują.

- Fajna praca tam mu się dostała – dziewczyna uśmiechnęła się do mnie.

- Wiadomo, konkretne zlecenie.

Cały wypad był jak najbardziej udany. Wracałyśmy do domu już z pustym koszykiem.

- Wiesz, co?

- Słucham? – obejrzałam się w bok na rower Joasi.

- Gotować umiesz, możesz wychodzić za mąż – palnęła.

- Chyba jednak coś ci zaszkodziło – zaśmiałam się razem z nią.

- No ej!

Jeszcze chwilę pokluczyłyśmy polnymi ścieżkami. Słońce przeszło na południową stronę nieba. Lekki wiatr rozwiał mi włosy, a ja wciągnęłam powietrze w nozdrza.

- Poczekaj – usłyszałam.

Odwróciłam się, a Asia stała z aparatem w dłoniach.

- Genialnie tak wyglądasz. Muszę to uwiecznić – zaczęła pstrykać zdjęcia.

- Proszę cię, tylko bez tułowia.

- Cicho!

Potem totalnie przejęła władzę i musiałam pozować szanownej pani fotograf. Przewróciłam tylko oczami.

_ _ _

Z kubkiem kawy w ręku uplasował się na kanapie. Położył sobie laptopa na kolanach i zamyślił się. Na ekranie widniała strona poczty i otwarta nowa wiadomość, jeszcze pusta.

„Hej, nie bardzo wiem, kim jesteś i nie wiem, jak się do ciebie zwracać. W Polsce jestem od kilku dni. Dostałem mieszkanie w Bełchatowie. Mam nadzieję, że nie będziesz jedyną osobą mówiącą po angielsku. Byłbym wdzięczny za parę wskazówek, a także informacji o tobie. Aleksandar Atanasijević”

Kilka razy przeczytał tą krótką wiadomość i nacisnął „wyślij”, zanim się rozmyślił. Zdał sobie sprawę, że nawet nie wiedział, czy to chłopak czy dziewczyna. Czy w ogóle odpisze? I kiedy? Nie chciał o tym myśleć cały dzień, ale mimochodem chyba tak się stanie.

- Kiedyś ta ciekawość cię zgubi – uśmiechnął się do siebie.

Zaplanował sobie na dziś odwiedzenie hali, bo nie mógł usiedzieć w miejscu.

_ _ _

Gdy wróciłyśmy do mnie, mama uraczyła nas jabłecznikiem. Zawsze mnie wyzywała, gdy jadłam ciepły, ale nie mogłam się powstrzymać.

- Powoli, bo się poparzysz.

Ja jednak uparcie próbowałam wydostać z blachy ukrojony przed chwilą kawałek. Rodzicielka tylko pokręciła głową.

- Dzwonił ojciec? – zmieniłam temat.

- Jeszcze nie. Pewnie nieźle te szychy mu namieszały w głowie. Oni zawsze udają, że znają się na wszystkim.

- Spokojnie mamo, zależy im na bezpieczeństwie.

Po podwieczorku pociągnęłam Joaśkę do swojego pokoju. Nie będziemy spędzać popołudnia z moją matką. Odpaliłam komputer. W przeglądarce otworzyła się strona startowa mojej poczty. Zalogowałam się odruchowo z zamiarem usunięcia reklam i spamu. Widziałam, że było kilka nowych wiadomości, ale rozdzwoniła się moja komórka.

- Cześć tato – podeszłam do okna.

- Witaj córeczko. Właśnie jadę do domu. Wrócę na 2 dni i niestety muszę brać się do roboty. Powiem ci, że zaczynam od hali w Bełchatowie.

- Ooo, to super. Może kogoś zobaczysz z zawodników. Jak tam spotkanie?

- Wszystko elegancko. Poznałem prezesa i trenera Skry i innych – relacjonował.

- Trochę ci zazdroszczę, ale jestem z ciebie dumna – pochwaliłam go.

- Przy jedzeniu rozmawialiśmy sobie no i… - zaczął.

- Coś się stało? – momentalnie się zaniepokoiłam.

- To chyba nic złego, ja tak myślę. Powiedz, że nie będziesz wyzywać swojego staruszka.

- Tato, co tam zmalowałeś?

- Bo szukali kogoś do tego nowego Serba i… poleciłem ciebie – wydusił.

- Co? Ale jak to „poleciłeś”? – podniosłam głos.

- Melka, nie denerwuj się. Podałem im twój adres e-mail. Nie chcą, żeby ich zawodnik czuł się samotny. Szukali kogoś w jego wieku, pomocnika.

- My mówimy o Atanasijevicu, tak? – oddychałam nerwowo.

Chyba nie docierało jeszcze do mnie to wszystko.

- Mel! – krzyknęła na dodatek Asia.

- Nie teraz.

- Ale chodź, zobacz! – szarpnęła mnie za ramię.

- Za chwilę, dobrze? Tato, jesteś? W co ty mnie wpakowałeś – dotknęłam ręką skroni, czując jak pulsuje mi krew.

- Kochanie, popiszesz z nim trochę, opowiesz o kraju, Bełchatowie i tyle. Nie zje cię, a ty wreszcie osobiście poznasz siatkarza. Przecież zawsze o tym marzyłaś – przekonywał mnie ojciec.

- Pozwól, że porozmawiamy, gdy wrócisz – odparłam i się pożegnaliśmy. – Co tam takiego zobaczyłaś?

Podeszłam do zszokowanej przyjaciółki. Myszką wskazała na jedną z wiadomości.

- Może to tylko żart – mruknęła.

Też bym tak pomyślała, ale po telefonie ojca zmieniło się wiele. Kliknęłam i ukazał się e-mail w całek okazałości. Podpis mówił sam za siebie. Aśka czytała z zapartym tchem, a ja szybko przeleciałam wzrokiem po kilku linijkach tekstu.

- O matko – brunetka klapnęła na łóżko.

- Dżoana, muszę ci coś powiedzieć…

- W związku z tym? – wskazała monitor.

- Tak. Mój ojciec na spotkaniu w Łodzi dał mój adres zarządowi Skry. Mam pomóc Aleksandarowi w aklimatyzacji – wykrztusiłam.

- Ja pierdziu. Nie wierzę. Moja Mel i Atanasijević? Ale z ciebie szczęściara – wyściskała mnie.

Poczochrałam jej ciemną czuprynę.

- Spokojnie, jeszcze nic się nie wydarzyło. Zobaczymy, jak to będzie…

- Odpisz mu koniecznie! I od teraz masz mi meldować postęp w tej sprawie – rozkazała brunetka.

- Okej. Tylko nie każ mi wypisywać tu jakiś głupot.

- No co ty, to twoja korespondencja – wyszczerzyła się.

„Cześć. Nazywam się Melania Ziemborowska, ale mów mi po imieniu, bo jestem tylko dwa lata młodsza. Czytałam w Internecie o nowym zawodniku Skry. Mam nadzieję, że ci się u nas spodoba. Myślę, że młodsze ekspedientki powinny umieć angielski. Pieniądze będziesz musiał wymienić albo na złotówki albo  chociaż na euro. Długo jeszcze zostaniesz? Co chciałbyś o mnie konkretnie wiedzieć? Przepraszam, że odpisuję dopiero teraz, ale wcześniej nie było mnie w domu. Jak mój angielski? :) Melania.”

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

Tym razem szybciej, ale te odcinki nie były zbyt długie :)

Moi bohaterowie już nawiązali kontakt, więc powinno być teraz dla was ciekawiej. Piszcie, marudźcie, jak coś się nie podoba :)

Dziękuję tym, którzy czytają i komentują :)
Grono małe, ciasne, ale własne ;)

Zapraszam do zakładki "Powiadomienia", naprawdę. Chciałabym mieć porządek.

W przyszłym tygodniu już mecze naszych! Radość rozpiera coraz bardziej :)

Mam nadzieję, że sesja będzie wyrozumiałą dla kibiców ;p

Pozdrawiam