- eight -

„ Drogi Aleksie, gratulacje :* kibicowałyśmy tobie razem z moją przyjaciółką. Zasłużyliście na tą wygraną bardziej niż Włosi. Jeżeli chcesz rozmawiać… +48 to kierunkowy do Polski. 619******. Niech stracę :p Melania.

P.S. Gratulacje dla Ivana, Marko i Nicoli za indywidualne, bo chyba z nimi się kumplujesz ;)”

Brunet uśmiechnął się szeroko do telefonu. Właśnie jechali do hotelu. Wszyscy byli w szampańskim nastroju. O ile wcześniej nie każdy dogadywał się z każdym, to teraz tego wieczoru stanowili zgraną ekipę. Było jasne, że nie soczki się dzisiaj poleją.

- Ivan, Marko, Nikola. Macie gratulacje od mojej znajomej z Polski – przekazał kolegom słowa dziewczyny.

- Podziękuję jej bardzo. Miło z jej strony – odparł kapitan. – Zainteresowana siatkówką jak widać.

- Wiadomo, że dali młodemu rozgarniętą. Koniecznie jej podziękuj i powiedz, że jak nas zapoznasz, to dostanie moją koszulkę z autografem i całusa – oznajmił środkowy.

- Zobaczymy – zaśmiał się Aleks.

- Także młody, pijesz dzisiaj najmniej. Nie możemy cię demoralizować.

Podczas gdy koledzy wznosili kolejne toasty, młody atakujący wrócił do swojego pokoju i wyciągnął telefon z kieszeni. Numer Polski dawno już zapisał. Teraz wystarczyło nadusić zieloną słuchawkę. W końcu nie wytrzymał i wybrał połączenie.

- Halo? – usłyszał niepewny głos.

- Mówi Aleksandar. Chyba mnie znasz?

- Taak.. to.. Cześć – przywitała go nerwowo.

- Dobrze cię słyszeć. Wokół mnie same podchmielone siatkarzyny – spróbował zażartować, żeby ją ośmielić.

- Przynajmniej się dowiedziałam, jak faktycznie świętujecie.

- Tylko nie sprzedawaj info prasie. Oficjalnie tylko woda lub sok – ostrzegł rozbawiony.

- Dlaczego w to nie wierzę? – wyczuł, że Melania się uśmiecha.

- Bo moje oczy nie mogą kłamać. Usta tym bardziej.

_ _ _

Przyznają, denerwowałam się bardzo. W końcu e-maile to co innego niż rozmowa telefoniczna. Zupełnie inny przekaz i odbiór. Aż podskoczyłam na łóżku, gdy moja komórka zaczęła dzwonić. Aśka szturchnęła mnie i ponagliła. Przez pierwszą minutę stroiła głupie miny, a ja walczyłam ze stresem i wrodzoną nieśmiałością. W końcu zlitowała się nade mną i wyszła, przesyłają całuski. Znając ją i tak będę musiała zdać relację.

- Dobrze, że dzwonisz, póki jesteś trzeźwy – zauważyłam.

- Nie zalewam się w trupa. Nawet ze złotem na szyi – odparł, a mi spodobało się to stwierdzenie.

- Plus dla ciebie. I co z moim głosem? – spytałam z ciekawości.

- Hmm… Bardzo przyjemny – ściszył ton.

- Gdzie jesteś?

- W swoim pokoju. Nikt nie podsłuchuje – odgadł moje myśli.

- To dobrze. Ja też jestem sama – odpowiedziałam.

- Ale chyba nie samotna?

- Dzięki tobie nie. Poza tym, przyszłam na mecze do Asi – wyznałam.

- To twoja koleżanka, tak? – dopytywał.

- Chyba nie będziesz zazdrosny o dziewczynę? Zresztą, jesteś o mnie zazdrosny?

- No wiesz… Jesteś moją przewodniczką i ten etat musi  ci wystarczyć – przekonywał brunet.

- Dobrze, loczku.

- Jak mnie nazwałaś? Żebym ja na ciebie czegoś nie wymyślił. Inaczej pogadamy, gdy wrócę do Bełchatowa – próbował mi grozić.

- A czemuż to?

- Znajdę cię i przełożę sobie przez ramię – zaśmiał się.

- Nie ma takiej opcji – zaprzeczyłam, rozbawiona.

- Nie chcesz się spotkać? – zdumiał się Serb.

- Powoli. Dopiero pierwszy raz rozmawiamy, więc nie planuj .

- Ale potem… Lepiej się oprowadza na żywo. Chciałbym cię lepiej poznać. Czy to coś dziwnego? – przekonywał.

- Schlebiasz mi, ale zostawmy to na razie. Proszę – chciałam zmienić temat.

- Ok., nie będę cię tym dzisiaj dręczył.

- Dzięki, Aleks.

- Fajnie brzmi. A powiedz: Atanasijević – emocjonował się siatkarz.

- Będziesz się teraz z mojej wymowy naśmiewał? No proszę cię, Atanasijević, nie bądź dziecinny – odparłam rozbawiona.

- Hahaha zabawne. Poza tym lubię twój akcent. Nieźle byś mówiła po serbsku.

- Miło mi to słyszeć – ucieszyła się z jego słów.

- Może cię naucze paru słów. Na sam początek… Volim te. Powtórz.

- Aż tak głupia nie jestem. Zresztą, widziałam to na jednym z plakatów podczas Mistrzostw – uśmiechnęłam się przebiegle.

- Nie dałaś się wkręcić. A jak to brzmi po polsku? – ciekawił się brunet.

- „Kocham cię”. O resztę będziesz męczył chłopaków z Bełchatowa.

- Fajnie. „Kocham cię” – kaleczył mój język.

- Uspokój się. Lepiej mów, jak wrażenia – zaproponowałam.

- Niesamowite. Być tu z nimi, cieszyć się z wygranej, słyszeć skandujących kibiców. Lepiej mogłoby być tylko z rodziną i tobą u boku – wyznał.

- Chcesz mnie rozczulić?

- Yhy. Muszę zapunktować – przyznał wyraźnie ucieszony.

Tak oto spędziłam wieczór na pogawędce z Serbem. Z każdą minutą rozgadywaliśmy się, ale nie chciałam narażać go na koszty. Nawet jeśli sieć cięła dla nich ceny. Po niezwykle miłym pożegnaniu, miałam na głowie Aśkę, która musiała wszystko wiedzieć.

- I co? Fajny ma głos? – jej pytania mogły zaskoczyć.

- Bardzo, zwłaszcza, gdy próbował wymówić polskie słowa.

- Ale na pewno nie taki seksowny jak ma Bartosz – stwierdziła brunetka, a ja się roześmiałam.

- Niech będzie. Te wibracje niskich dźwięków – szturchnęłam przyjaciółkę.

- Żebyś wiedziała. Jednak Atanasijević też musiał robić wrażenie podczas rozmowy. Mówił do ciebie.

- Owszem. Dawno nie gadałam tak z facetem… Naprawdę interesowało go moje zdanie i moje życie. Gdyby tylko mnie widział… - mruknęłam.

- Przestań! Przestań natychmiast! – krzyknęła Joanna.

- Ciszej, ludzie już śpią.

- Zabraniam ci tak myśleć i dobrze wiesz, o czym mówię. A teraz wskakuj w piżamę, bo nigdzie nie pójdziesz po nocy – rozkazała, a ja nie miałam nic do gadania.

- Panowie pewnie oblewają brąz – uśmiechnęłam się pod nosem.

_ _ _

- Miedziani, miedziani! – krzyczało Michałów czterech, trzymając się za ramiona.

- Widać, że na chemię nie chodziliście. Brąz to nie miedź – obruszył się Możdżi.

- Metafora taka – Kurek poklepał go po ramieniu.

- To panowie, nasze zdrowie i oby się medale dobrze rozmnażały – ogłosił toast Winiar.

- Połóżmy je na sobie, może wyjdą małe medalątka – zawył Igła.

- Ty już więcej dzisiaj nie pij – Pit posłał mu spojrzenie pełne politowania.

- Jak się bawicie?! – ryknął Bartek stając na stole.

- Wyśmienicie!

- Uwaga, teraz schodzę – przyjmujący próbował wrócić na ziemię.

- Daj, pomogę ci – podał mu rękę Kuba.

- Przyjacielu! – najlepiej zagrywajacy turnieju rzucił się rudowłosemu w ramiona i obaj wylądowali na parkiecie.

- Rozumiem, że jestem pociągający, ale ty masz Donię – jęknął atakujący. – Złaź!

- I tak pewnie ma mnie gdzieś, bo nie wygrałem – mruknął szatyn.

- Dzwoniłeś do niej w ogóle? – spytał Krzysiek.

- Pff… Po co? Dobrze wiem, co mi powie. Wy macie kochające rodziny itd., jesteście dla nich bohaterami. A ja? Looserem… Mam to wszystko gdzieś! – wybuchnął nagle.

- Nie przejmuj się nią – zatrzymał go w drzwiach Bąkiewicz. – Wypijmy za Bartka kawalera.

- Właśnie – podchwyciła reszta, a Kurek uśmiechnął się tylko delikatnie.

Spojrzał na telefon. Rzucił okiem po rządkach literek.

„Nawet nie raczyłeś się odezwać. To tylko potwierdza jaki z ciebie frajer. Nie myśl, że jesteś bogiem, jak masz 3 miejsce. Nagroda pocieszenia po przegranym półfinale. Daruj sobie. Żałuję, że straciłam prąd na ten wczorajszy mecz. Dobrze, że innych nie oglądałam.”

Wiadomość skasowano.

- Do dna koledzy!

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

Miał być parę dni temu dla niecierpliwej Anki :*

Ale chyba przywykłyście, że częstymi rozdziałami was nie rozpieszczam, wybaczcie :D

Tak sobie dopisuję do tej historii po trochu, chyba mnie wciągnęła ;)

No to za 10 dni ME! :D

Pozdrawiam